یار بی کسان  

ای که مستان را تو هوشیاری دهی ای پناهم در دل هر خانه و کاشانه ای ای سرایت تکیه گاه بر هر تن آواره ای تو دوای هر دلی ترسا مسلمان واله ای بی تو نتوان زیست دلم روشن ز نورت تا عدم من ترا دارم پناه بی کسان دور دانه ای ای که از عشقت کریما واله و دیوانه ایم ای پناهم تو کویر تشنه را گلخانه ای ساقی امشب, شرابی زان می هستی بیار من گنه کارم و نادان, این تویی بخشنده ای پری ت ۹۴/۹/۱ منبع